Zijn partnerschappen in goede doelen wel evolutionair?

Bedrijven en internationale organisaties voor goede doelen werken steeds vaker globaal met elkaar samen. Is deze internationale samenwerking eigenlijk wel succesvol én evolutionair voor de mensen ter plaatse?

Halimatou Hima is het eerste, jongste, parlementslid van Nigeria. Op 15-jarige leeftijd werd ze tot president van het Youth Parlement benoemd. Ze werkt intensief voor onderwijs aan meisjes en is tegen kindhuwelijken. Roger Thurow heeft jarenlang bij de Wall Street Journal gewerkt. Toen hij de hongersnood in Ethiopië zag, voelde hij zich verplicht om zich als factivist in plaats van journalist te engageren. Wetenschapper Rangaswami Elango hervormde zijn dorp in India tot economische enclave waar het nu voor iedereen goed toeven is. Dit zijn enkele voorbeelden van duurzame hervormers die bezig zijn om hun omgeving te transformeren. Maar hoe is het gesteld met de internationale samenwerking tussen Nederlandse professionals en bedrijven aan de ene kant en goede doelen organisaties aan de andere kant?

Wat zoeken partners?
Nederlandse professionals die betrokken zijn bij zo’n partnership geloven dat samenwerking dé sleutel is tot een duurzame wereld, maar ze zijn minder gemotiveerd over de performance van hun eigen partnerschappen. Dit blijkt uit een enquête-onderzoek van Kaleidos Research – gepubliceerd op 15 augustus 2016 – onder honderd Nederlandse professionals die actief zijn in dergelijke samenwerkingsverbanden. De sleutel tot succesvolle samenwerking hangt veel af van de persoonlijke inbreng van mensen, vooral vertrouwen en wederzijds respect tussen organisaties is van belang. De goede doelen organisatie profiteert bijvoorbeeld van sponsoring, kennis en de schaalgrootte die bedrijven bieden. En bedrijven willen graag hun naamsbekendheid verhogen, nieuwe markten vinden of hun personeel inspireren. Het eigenbelang blijkt pas op de tweede plaats te komen, het maatschappelijke belang staat altijd op de eerste plaats. Een goede persoonlijke samenwerking, een goede match tussen waarden en normen van de partners en de inbreng van diversiteit in de samenwerking blijken van cruciaal belang te zijn. De bevraagde professionals zoeken vooral een betrouwbare partner; zowel bedrijven als goede doelen organisaties hebben een voorkeur voor een samenwerkingspartner met eenzelfde soort netwerk en gedeelde thematische expertise. Sociale samenwerking is voor de betrokkenen geen eenmalige zaak. Dat vraagt om een goede voorbereiding bij het aangaan van partnerschappen door het duidelijk naar elkaar uitspreken van verwachtingen, door samen besluiten te nemen en door gezamenlijk projecten uit te voeren.

Baat het?
Overheden zien dit soort samenwerkingen als de beste aanpak van problemen in de wereld; partnerschappen staan zelfs centraal in de Global Goals, de internationale afspraken van de Verenigde Naties voor armoedebestrijding en duurzame ontwikkeling. De bevraagde professionals vinden ook dat cross-sectorale samenwerking dé beste manier is om kwesties in de wereld aan te pakken. Daarna noemen ze bedrijven het vaakst als de beste partij om wereldproblemen aan te pakken. Opvallend is dat goede doelen organisaties nauwelijks geschikt worden geacht om globale kwesties aan te pakken, terwijl de helft van de deelnemers aan het onderzoek zelf werkzaam is bij zo’n organisatie. Gezien het grote enthousiasme over het belang van partnerschappen in het algemeen bij de deelnemers aan het onderzoek, is de voldoening met eigen partnerschappen wat beperkt. Gemiddeld geven de deelnemers een 7,3 voor samenwerking en 6,8 voor de effectiviteit van de samenwerking.

Zelfevolutie belangrijker?
Caroline de Greeff van Fair2 vindt de sector voor internationale samenwerking te traditioneel ingesteld. “Veel ontwikkelingsorganisaties geven geld aan goede doelen. Dat is mooi, maar ik vind de zelfevolutie van mensen veel belangrijker. Ik vraag me dan ook af of deze organisaties met het geven van geld echt effectief kunnen zijn. Mensen worden namelijk te afhankelijk en het ontwikkelingsproces verloopt daardoor veel te traag. We moeten mensen in ontwikkelingseconomieën begeleiden bij hun persoonlijke ontwikkeling, hun ondernemerschap en hun projecten. Ze moeten het allemaal zelf doen. Dáár leren ze van!”

Heldendaden
De helden van vandaag blijken steeds meer op te staan in het eigen te ontwikkelen land. Het zijn allerdaagse mensen die de eigen omgeving willen veranderen. En daar moeten we steeds meer naar toe: empowering en zelfevolutie van mensen in plaats van markten voor onszelf creëren. De FMO-bank in Den Haag doet dat al jaren. Het verstrekken van microkredieten is een beproefde methode van Prof. M. Yunus om de positie van bepaalde groepen, waaronder vrouwen, in ontwikkelingslanden te versterken door hen de middelen te verstrekken waardoor zij (financieel) onafhankelijk kunnen worden. En een stichting als GirlsEmpowerment helpt meisjes in ontwikkelingslanden aan een betere toekomst. Wanneer ze een goede (beroeps)opleiding afronden zijn ze in staat hun eigen welvaart te creëren. En daarmee de vooruitzichten en toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.

Mijn conclusie: Geven heeft geen zin, opvoeden en leren wel. De sleutel voor het succes ligt in mensen te helpen zichzelf te helpen. De potentie van mensen zou versterkt moeten worden door hen zelfkennis en vaardigheden aan te leren. De les die het universum en de natuurkunde ons leren is: dat je niet meer kunt bezitten en vasthouden dan dat je aan mogelijkheden of bewustzijn hebt. Iemand iets geven dat hij zelf niet kon realiseren heeft geen zin, want hij verliest het toch weer. Helpen om het te bereiken wel. En als zelfevolutie in de te ontwikkelen landen wordt gepromoot via partnerschappen in de goede doelen wereld, dan ben ik happy…

AUTEUR MARY SPAN | ©EVOLUTIEGIDS | 160902
Trendjournalist/publicist en auteur van het boek Zinvolle [W]evolutie.
Hou ervan je te inspireren en te activeren voor zinvolle evolutie
in leven en werk, bouwend aan een wereld van nieuwe mogelijkheden.